rozdział czwarty

,,Upadłe anioły ustawiły się w krąg.
Wygnane z nieba znalazły swój dom.
Nie znają bólu i łez.
Dlatego ranią.
Szukają mnie.
Kiedyś odnajdą.
Nie pozwól bym wtedy zgubiła się."
*Perspektywa Belli*
Nienawidzę go! Do pokoju wszedło sześć osób, a w tym ten Jacob i mój brat! Choć raczej zakłamany idiota. Jak kto woli. Stawili się dookoła mnie, a jakaś dziewczyna wyjęła niewielki nożyk. Dokładnie taki sam jak miałam w plecaku. Przybliżyła się do mnie i wyszeptała:
-Od teraz jesteś taka jak my.- Przejechala mi nożem po ręce, a ja byłam zbyt otempiala by cokolwiek zrobić. Oj, Bello! Masz wielkie szczęśce. Ty zawsze się w coś wpakujesz. Dopiero teraz zauważyłam, ze ta dziewczyna wygladała jak ta Elena ze snu.-A twoja krew będzie ofiarą dla naszego pana.- i zaczęła gadać w jakimś dziwnym języku. Nawet nie wiem kiedy zaczęłam płakać. No co? Niedawno odzyskałam przytomność, a tu już porywa mnie jakaś dziwna sekta. Postanowiłam się odezwać
- Ty jesteś Elena?
- hahaha....niezły żart.  Powinnam się obrazić. Mylić mnie z moją ochydnie słodką siostrzyczką. Blee. Ale to twoja przyjaciółeczka...Nawet tak samo sie zachowujecie. Choć nie. Ona nie ryczy.- drzwi po raz kolejny się otworzyły, a w nich pojawił się Jasper...Co on też jest z nimi? Wyglądał na przerażonego moim widokiem.
- Wy idioci! Czego wy chcecie od mojej kuzynki?- wygladał na mega wkurzonego.
-Medalion. Taki z czerwonym kryształem. Mój!
- Wy ją krzywdzicie tylko, dlatego że ma jakiś pieprzony medalion?!
- Bez niego nie ma rytuałów! Ale ona jest zbyt dużą konkurentką dla nas. A teraz jest jedną z nas. Taka byla wola naszego pana...
- Słuchajcie. Wierzcie, w co chcecie,  ale ją zostawcie.
- Niee. Myślisz, że nie wiem o jej zdolnosciach.- odwrociła się w moja stronę- Ile miałaś lat jak nauczyłaś się kontaktować z duchami? Dzesięć, jedenaście? Ale nie ma co się dziwić wiedźmo. W końcu twoja mama była dobrą nauczucielką.
- Co? O czym wy gadacie? Jesteście popierdoleni!
- Czarownicą nie wypada przeklinać. Wróżbiarstwo, iluzje....Przecież tym się interesujesz od dawna. Możesz być zbyt dużą konkurencją dla nas.
- Słuchajcie. To jest nienormalne. Wy jesteście nienormalni.- Kathrine podeszła do mnie złapała za włosy i uderzyła moją głową o twardy stół, na którym byłam położona. Poczułam w ustach metaliczny posmak krwi. Zauważyłam że ktoś mnie chwyta i podnosi. Zamknełam oczy. Niech ten koszmar się skończy. Chcę do domu i mojego beznadziejnego życia, albo chociaż śmierci. Cokolwiek. Mam dosyć.
*Perspektywa Jaspera*
Widzialem przerażenie w jej oczach. Nie byłem w stanie jej pomóc. To jest jakaś nienormalna sataniczna
sekta. Torturują ją o jakiś medalionik?! Nie rozumiem tej całej afery. A ten jej braciszek im pomaga. Nie powiem żeby wyglądał na szczęśliwego. Kiedy ta dziewczyna uderzyła głową Issie o stół myślałem, że nie wyrobie. Jeszcze ta krew nie chciała przestać lecieć. Ktoś wszedł. Okazało się,  że to Edward. No tak. Czekał przecież na mnie, a ja miałem tylko sprawdzić czy ona tu jest. Wyciągnął z zza kurtki pistolet. O co chodzi? Skąd ten idiota go ma?
- Zostawicie ją, czy mam was wszystkich porostrzelać- dopiero teraz zauważyłem, że to zwykły pistolet na kulki, ale reszta mu uwierzyła.
- Jeszcze się spodkamy Isabello.- wyszeptał jakiś indianin. Wszyscy wyszli. Została tylko nasza trójka.
Od razu podbiegłem do Belli i złapałem ją, nim bezwładnie opadła.
- I co robimy?- zapytałem brata.
- Jak to co? Uciekamy z Forks.
****************************************************
Dobra. Takie coś mi się napisało. Taa wiem. Masakra, ale mam nadzieje, że się nie zniechecicie i dalej będziecie to moje badziewie czytać. Dedyk dla wiadomo kogo:-) Rozdział pisałam przy tej piosence. Polecam!<piosenka>