rozdział trzeci

       Rozdział trzeci
,,Jestem tutaj.
Choć mnie nie ma.
Wszyscy mówią,że zniknęłam.
Stoję przecież...
Jestem tu...
Może tylko brak mi tchu.
Duszą mnie wspomnienia.
Żyję czy nie?
Teraz nie mam już nic do stracenia."
*Perspektywa Edwarda*
-Ej, brat zaczekaj!- usłyszałem wołanie Jaspera.
- Kurde, mówiłem ci, że w szkole nie jestem dla ciebie bratem tylko nauczycielem!
- Taaa wiem...Teraz mam ważniejsze sprawy do załatwienia. Widziałeś Bells?- zamknąłem oczy i usilnie starałem sobie przypomnieć kim ona może być.
-Kogo?
- Naszą kuzynkę głąbie!
-Issie? Ona tu jest? Skąd? Jak? Rozmawiałeś z nią?- wyrzucałem pytania w błyskawicznym tempie.
- Opanuj się. Lepiej pomóż mi ją znaleźć. I weź się tak nie ekscytuj. Ona nawet nas nie pamięta.
- Wiesz co? To jest chore.
-Co znowu?
- To, że nas nie pamięta! Spędziła z nami całe dzieciństwo,a teraz tak po prostuy o nas zapomniała?
-To jeszcze nie wszystko. Ma brata. Starszego na dodatek.
-Hahahaha. Słucham? Przyszła dobra wróżka i go wyczarowała czy znalazła go w kapuście?
-Nie wiem skąd się wziął. Teraz lepiej pomóż mi ją znaleźć. Jeszcze zrobi coś głupiego sobie. Jest totalnie zagubiona, a dziś po raz pierwszy od wypadku była wśród tylu ludzi.
-Okay. Chodź. Musimy ja jakoś znaleźć.
*Perspektywa Belli*
Siedziałam na powalonym pniu. Z nadgarstka kapała mi krew. Nie chce umrzeć. No może trochę. Okay, okay...Bardzo chcę.Ale tego nie zrobię. czułam,że komuś obiecałam, ale za nic nie mogłam przypomnieć sobie twarzy tej osoby. Z pewnością była to dziewczyna. Miała brązowe włosy. Ale kim była? Jeszcze raz przeciągnęłam nożem po ręce. Ostatni raz. Jednak ból pomaga. Troszeczkę. Ale nigdy więcej. Próbowałam wstać, ale kręciło mi się w głowie. Wszystko mnie bolało. Usłyszałam szelest. Moim oczom ukazał się brunet o ciemnej karnacji.
- O widzę Isabello, że słabo sobie radzisz....Jakie to smutne.
-Kim jesteś?- zapytałam lekko przerażona. Jakiś psychopata z niego.
- Jacob Black. Miło mi.
-A mnie nie koniecznie....-Oj, wkurzyłam wilka. Jeszcze mnie pomyli z Czerwonym Kapturkiem i zje. No źle ze mną. Stoi przede mną świr, a ja sobie żartuje.
-Słuchaj idziesz ze mną po dobroci, czy nie?
- No oczywiście, że nie.- Poczułam mocne uderzenie w twarz. Po chwili zrobiło mi się ciemno przed oczami. Zemdlałam. Czułam, że ten facet bierze mnie na ręce. Nie miałam siły juz się sprzeciwiać.Moje powieki były ciężkie. Nie miałam siły. Nie wiem cosię ze mną działo. Po chwili moim oczom ukazała się dziewczyna. Ta sama, której coś obiecałam. To mój sen?
-Kim jesteś?
- Boże Issie!Obiecałaś, że się nie będziesz narażać. Tyle lat się przyjaźnimy, a ty mi taki numer wystawiasz.
-Ty mi się śnisz?
-Oj siostrzyczko. Tak. Ale nie martw się.Cały czas będę przy tobie.
-No nie! Brat,siostra? zaraz się okaże,że w rodzinie miałam gadającą papugę!
- No przyjaźnimy się przecież! Zawsze byłyśmy siostrami.
-A kim ty jesteś?
-No nie wygłupiaj się.To ja Elena.- Dopiero teraz uświadomiłam sobie, ze moje sny wszystko wyjaśniają. Dzięki nim sobie przypominam. Odkrywam własną przeszłość. I jaka by nie była, muszę ją poznać. Obudziłam się w ciemnej sali. Chociaż tyle dobrego, że ciemno jest. O co tu chodzi? Czego ode mnie chce ten debil? Nie mam pojęcia. Ale wracając do pomieszczenia. Jedynym światłem były palące się świeczki. A ja leżałam na stole otoczona świecami? Że WTF? Co to jakaś sekta? Uchyliły się drzwi, a w nich pojawili się....
***********************************************************************************
Okay...dziś będzie króciutko i beznadziejnie, ale co ja poradzę? Dedyk dla Selly oczywiście jak zwykle i wszystkich komentujących i czytających te moje badziewia;) Buziaki ;* Isabella Swan- Cullen, powszechnie znana jako Issie